Zir Pachet, Kety Fusco, Bob Sinclar, Odezenne... de afspeellijst van de muzieksectie van “Libération”

Zal de onthulling van Gojira 's genialiteit aan de wereld tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen ervoor zorgen dat de scene die als "extreem" wordt beschouwd en in volle gang is, een grotere indruk maakt? Dit is precies het kwaad dat wij de Parijzenaars van Zir Pachet toewensen. Hun debuutalbum U De Fas, met alleen gitaren, vernieuwt de noiserock (en post-hardcore als we de bevoegde autoriteiten moeten geloven) in een prachtig georkestreerde chaos waarin zelfs een paar noten theremin te horen zijn.

Oorverdovend, vaak dissonant, soms experimenteel, U De Fas is een conceptalbum met complexe structuren, waarin chaos ook terug te vinden is in een kritiek tot in het absurde op onze levens die overspoeld worden door digitale technologie en haar afwijkingen. Zes van de acht gezongen stukken zijn namelijk geïnspireerd door de talloze spams die zanger-gitarist Thibault Lieurade ontving tijdens het maken van het album. Iets om over na te denken, hoe absurd sommige technologische toepassingen zijn. Zir Pachet is een punkkwartet met sterke experimentele tendensen, wat te horen is in de instrumentale nummers, die klinken als de stilte voor een Homerische storm. Door zijn inventiviteit slaagt hij erin om elf ambitieuze nummers af te leveren, onberispelijk geproduceerd en vooral nooit monolithisch, ergens tussen vijftig tinten brute kracht en chaos is het geen lange, rustige rivier.

Hoewel hij heeft verklaard dat hij techno haat, leent Chief Stooge toch zijn stem aan deze prachtige elektronische, deep-ambient uitweiding. Het werk is van een Italiaanse kunstenaar, een specialist in de elektrische harp. Er is meer in het leven dan alleen de WJD.

Als we hem zo vaak op Insta zien rondlopen, vergeten we bijna dat deze Franse producer de dansvloer in vuur en vlam kan zetten. Bijvoorbeeld met dit minimalistische en stijlvolle electro-housenummer. Maar ja.

Een soort lange Italo-disco versterkt door hyperpop, geproduceerd door Play Paul, een toonbeeld van French Touch. Euforisch en sprankelend als een glas Proseco terwijl u geniet van de zonsondergang boven Ischia.

Zonder dat ze het beseffen, heeft het trio uit Bordeaux een behoorlijke discografie opgebouwd die zich beweegt op het grensvlak van rap, indie en zang, in een openlijk punkachtige stijl en vaak met bijtende humor. Zoals met dit fragment van het volgende album.

De eerste single van Kcidy's derde album, een mix van ondeugendheid en melancholie, bevestigt haar talent voor inventieve en subtiel psychedelische pop. Minder keyboards, meer gitaar, dat bevalt hem.